Werken op de ambulance
Ilse Wessels vertelt over haar werk als ambulanceverpleegkundige op Terschelling en aan het vaste land
Ilse Wessels komt oorspronkelijk uit Nijverdal, Twente, woont inmiddels al jaren op Terschelling en is nu tien jaar werkzaam bij UMCG Ambulancezorg als ambulanceverpleegkundige. Haar diensten voor de ambulance doet ze zowel op het eiland als aan de vaste wal, in de provincie Friesland. Daarnaast is ze verbonden aan de huisartsenpraktijk in Harlingen als verpleegkundig specialist. Een druk bestaan met zeer veelzijdig werk, voor Ilse is geen dag hetzelfde.
Feeling met het vak
“Minimaal zestig procent van mijn werk bestaat uit diensten voor ambulancezorg, dat heb ik ook nodig om goed up to date te blijven binnen het vak en om er feeling mee te houden”, vertelt Ilse. “Ik heb ongeveer twee diensten per week op de ambulance, dat is goed te doen. Daarnaast werk ik twee vaste dagen als verpleegkundig specialist in Harlingen, ook erg mooi werk om te doen. Dit heb ik eerst een tijd gedaan op Terschelling bij Huisartsenpraktijk Midsland, maar wegens organisatorische redenen kwam dat helaas tot een eind.”
Aan de grond
Als ambulanceverpleegkundige werk je zogezegd ‘aan de grond’ en geef je, als de situatie daarnaar is, de patiënt over aan het ambulancepersoneel die op de ambulancehelikopter werken, voor vervoer naar een ziekenhuis. Het komt daarentegen wel eens voor dat een ambulanceverpleegkundige mee gaat in de heli, vertelt Ilse. “Vaak is dat in geval van levensbedreigende situaties waarbij snelheid geboden is, dan vlieg je mee met de patiënt. Ik heb dat wel eens een enkele keer meegemaakt met deze huidige heli. Deze ambulancehelikopter is er nu vijf jaar en heeft eigen ambulancepersoneel die ook op de ambulance werken. De SAR-helikopter die daarvoor werd ingezet, had dat niet. In die tijd moest je wel vaker mee als ambulanceverpleegkundige.” Of de inzet van de helikopter, en eventueel het Mobiel Medisch Team (MMT), nodig is wordt ter plaatse bepaald. En dit kan met een stabiele patiënt ook met de boot, legt Ilse uit. “Soms is dat al duidelijk wanneer de ambulance wordt aangeroepen en heeft de meldkamer de inzet van de heli of reddingsboot al opgestart. Maar dit kan ook een huisarts in overleg doen of wij zelf als we ter plaatse komen. Dat ligt geheel aan de situatie, dat schat je elke keer in.”
Eigen ervaring
Dat Ilse ambulanceverpleegkundige is geworden is bijna geen toeval te noemen. “Toen ik 16 jaar was heb ik ooit zelf in de ambulance gelegen met spoed omdat ik een ongeluk kreeg met mijn paard. Daarna heb ik een tijdje in het ziekenhuis gelegen en sindsdien heb ik eigenlijk altijd gedacht: ‘Later ga ik ook op de ambulance werken’. Die hele situatie heeft heel veel impact op mij gehad en dat neem ik nu nog elke keer weer mee in mijn werk. Als patiënt heb ik toen een aantal dingen als niet prettig ervaren. Dat heb ik altijd onthouden en ik zorg er dan ook voor dat mijn patiënten dat niet zullen ervaren.”
Hartbewaking
Ilse volgt de opleiding tot doktersassistente en daarna verpleegkunde (hbo-v) aan de hogeschool van Utrecht. Ze doet werkervaring op bij de chirurgieafdeling en afdeling trauma en gaat vervolgens aan het werk op een algemene cardiologieafdeling met een specialisatie tot verpleegkundige op de hartbewaking. “Ik verbaasde mezelf want ik heb altijd gezegd: ‘Het enige dat ik niet wil is iets met het hart’. Gevoelsmatig leek mij werken op de hartafdeling niets voor mij, maar toen ik het eenmaal probeerde tijdens een werkstage was ik meteen verkocht. Ik vond het zo cool en zo interessant, dit orgaan intrigeert mij enorm. Ik heb daar in korte tijd ontzettend veel geleerd. Ik reisde voor de liefde toen al heen en weer tussen Haarlem en Terschelling. Maar ja, toen er een vacature vrij kwam bij UMCG Ambulancezorg in Friesland, werd ik natuurlijk weggekaapt naar het eiland. Op de ambulance werken bleef toch mijn droom.”
Naar Friesland
Via via hoort Ilse dat UMCG Ambulancezorg mensen zoekt. Ondanks dat ze het enorm naar haar zin heeft op de hartbewaking van het AMC, gaat ze toch op gesprek. “Toen was ik gelijk aangenomen eigenlijk, via UMCG Ambulancezorg heb ik een aanvullende opleiding tot ambulanceambulanceverpleegkundige gedaan. Heel intensief en super leerzaam. Het werk op de ambulance is natuurlijk heel anders als in het ziekenhuis. Daar moest ik even aan wennen, maar ik ben er heel snel ingegroeid. Ook werken op het eiland en aan de vaste wal is echt anders. Als ik bijvoorbeeld een dienst heb in Leeuwarden, kom je ook in het ziekenhuis en gaat zo’n rit vaak anders juist omdat het ziekenhuis nabij is. Hier op het eiland breng je een patiënt, samen met je collega-chauffeur, vaak tot aan de steiger in Harlingen en breng je meer tijd door met zo’n patiënt. Of je vervoert de patiënt tot aan de heli. Hoe dan ook gaat de overdracht naar het ziekenhuis buiten je om. Dat ik die afwisseling in het werk heb vind ik erg prettig.”
Korte lijntjes
“Het voelt wel heel speciaal voor mij dat ik als ambulanceverpleegkundige mag werken op het eiland waar ik woon. Dat kan soms inderdaad heftig zijn als het om mensen gaat die je kent. Uiteraard ben ik niet van steen, maar ik heb er geen moeite mee. Bij mij gaat die knop dan om, je wilt de patiënten helpen en daar doe je alles voor. Wie het ook is. Gelukkig is het goed geregeld op het werk dat er altijd iemand is met wie je kunt praten als je iets heftigs hebt meegemaakt. Ook de lijntjes zijn op het eiland erg kort. We hebben goed contact met alle huisartsen, uiteraard met het team van de ambulancehelikopter, maar ook met de verloskundige Noushka Lammers.” Toch heeft ook Ilse wel eens het zweet op de rug gehad tijdens haar dienst op Terschelling. “Het komt namelijk ook wel eens voor dat de helikopter niet kan vliegen en dan moet je met je patiënt het water over met de reddingsboot. Dat is natuurlijk wel extra spannend als de patiënt er slecht aan toe is.”
Mensen helpen
Het mooiste aan haar vak vindt Ilse, dat ze mensen kan helpen. “Het verschil tussen leven en dood is vaak waar het om gaat in ons werk. Maar dat niet alleen, wij worden ook opgeroepen als een ouder iemand hier op het eiland uit bed is gevallen en niet zelf kan opstaan. Ook dat werk is heel dankbaar. Het draait om het verschil te kunnen maken voor mensen, niet alleen tussen leven en dood, maar ook om ervoor te zorgen dat iemand minder pijn heeft, snel in het ziekenhuis is en gewoon de juiste zorg krijgt die dan nodig is. Wanneer ik dienst heb, sta ik paraat en zodra mijn portofoon gaat sta ik aan. Je bent bezig met spoed dus je bent constant de situatie aan het inschatten en je moet continu schakelen. Dat is enorm uitdagend en past mij goed. Zodra ik mijn werkkleding aan heb gaat de knop om en ligt de focus op mijn dienst en dat voelt nog altijd goed. Wanneer ik vrij ben gaat de werkkleding uit en kan ik het ook weer loslaten. Dat moet ook wel, anders is dit werk te zwaar. Ik zie mijzelf dit werk zeker nog wel een tijd doen.”
