Nieuw magazine gepubliceerd: najaarseditie nummer 3
Bij de Veerhaven op West stap ik op de fiets. Omdat ik alle tijd heb, neem ik me voor om het rustig aan te gaan doen. De weg voert me langs de Charterhaven, de Werkhaven en tenslotte de Jachthaven. Telkens zie ik andere schepen. Als de weg een fietspad wordt, rijd ik langs Dellewal en de Nieuwe Dijk. Ik blijf het fietspad volgen en kom buitendijks terecht. De Waddenzee ligt aan mijn voeten, die met de pedalen mee op en neer gaan. Stevig doortrappen is niet nodig, het fietsen gaat bijna vanzelf. Het beetje wind dat er staat waait uit het zuidwesten, zoals vaker op Terschelling. Terwijl ik richting Kinnum fiets, bewonder ik de vogels en het melkachtige water van de zee. Verderop zie ik eindeloos veel kleine golfjes glinsteren in het zonlicht. Ik besef naar iets te kijken wat al heel lang door heel veel mensen gezien werd: water waarover zeilschepen varen. Aan mijn linkerhand ligt de dijk, die in dit eeuwenoude schouwspel
betrekkelijk nieuw is. Als ik weer voor me uit kijk, zie ik een torentje verschijnen. Het is de spits van de Meslânzer kerk, die boven de dijk uitsteekt. Ik fiets er recht op af.
Maar verderop neemt de dijk eerst een bocht naar links en dan weer naar rechts. Als ik kijk, zie ik dat de kerk zich telkens op een andere plaats lijkt te bevinden.
Over de dijk heen kom ik via Kinnum terecht op het fietspad langs de Hoofdweg, maar daar is veel verkeer. Om de drukte te ontlopen sla ik bij Midsland na het Stryper kerkhof en via het Oud Wagenpad het fietspad door de polder in. „Volg het pad, bro,” wordt er tegen me gezegd. En ook dit pad bestaat uit rechte stukken, waarna telkens
een bocht volgt. Soms lijkt het of ik rechtstreeks naar de Sint Janskerk in Hoorn aan het fietsen ben. In de verte zie ik het silhouet van de toren van het eeuwenoude gebouw al voor me liggen in het verlengde van het polderpad. Nog altijd, ondanks grote nieuwe schuren, is op Oost Terschelling de kerk eerder aan de horizon te zien dan het
dorp. Maar ook mobiele zendmasten eisen aandacht op. Hoe ik in bochten steeds van richting verander, merk ik pas werkelijk op als ook deze kerktoren zich lijkt te verplaatsen door het landschap.
Anders gezegd: al gaande, onderweg neemt de kerk telkens een andere plaats in, afhankelijk van waar ik mij bevind in deze wereld. Zoals bekend zijn er vele werelden.
En wat ik zie, hoe ik iets zie, blijkt afhankelijk te zijn van de plaats waar ik ben. Onderweg verandert het perspectief telkens opnieuw. Aan deze reis en aan de plaats waar ik ben, wil ik me toevertrouwen.
Ernst Zoomers
