Kennismaken met Floor Vuurboom
Tekst: Alinda Talsma / Foto’s: Terschelling in Beeld
Haar voornaam past uitstekend bij haar: lief, vriendelijk, open en zachtaardig. Dat ze ontzettend geïnteresseerd is in haar medemens, maakt het haar als schrijver natuurlijk absoluut makkelijker. Van nature bewondert Floor de mens en zijn of haar invalshoeken. Met oprechte interesse doet ze graag haar werk en interviewt ze voor Terschelling Magazine en andere bladen menig Terschellinger inwoner of ondernemer. Haar achternaam doet Floor ook eer aan, want wanneer het erop aankomt, kan ze vurig een pleidooi houden waarom iets belangrijk is of waarom ze zich met hart en ziel inzet voor medemens.
Fantastische jeugd op Terschelling
Floor volgde de opleiding Communicatie (hbo en universiteit) en zwierf na haar studies een jaar over de wereld. Ze woonde een tijd in Utrecht en werkte bij Save the Children. Maar Terschelling wenkte haar, om meerdere redenen, terug. Ze woont alweer sinds een jaar of tien op het eiland en werkt als zzp’er voor verschillende opdrachtgevers. Ze beleefde op Terschelling een geweldige jeugd: „Ik ben heel dankbaar dat ik hier heb mogen opgroeien. De vrijheid die je hier als kind hebt, is gewoon geweldig, dat zie ik ook bij mijn kinderen terug. Het voelt veilig, ons kent ons, je bent als kind natuurlijk heel veel buiten, het was heerlijk. Mijn ouders hadden Bar-Dancing WYB in Midsland. Ik ben boven WYB geboren en in Baaiduinen getogen. Mijn vader runde de bar, mijn moeder deed al het werk op de achtergrond en was bij ons. Ondanks de drukte hadden mijn broertje en ik een mooie jeugd. We gingen met het gezin op vakantie naar Kreta en in de winter op wintersport, geweldig! Wij doen dat nu met ons gezin nog steeds, dat is elk jaar weer een cadeau. Mijn moeder nam ons altijd mee op pad, ook bijvoorbeeld naar Oerol. Ze sleepte ons mee naar allerlei voorstellingen, zo leerden we daarnaar te kijken en werden we cultureel opgevoed. Ik vond mijn ouders tijdens mijn puberteit natuurlijk – zoals het een echte puber betaamt – veel te streng, maar achteraf – en vooral nu ik zelf kinderen heb – viel dat reuze mee. Ik kijk daar nu echt anders naar. Ik heb destijds veel mooie avonturen beleefd tijdens het stappen. Kijk, ik ging in mijn puberteit natuurlijk niet in WYB op stap, dat vond ik ‘not-done’. Dus wij gingen naar de Braskoer. Maar mijn vader had korte lijntjes met collega-ondernemers, dus wist hij vaak wel waar ik uithing. De sociale controle was altijd al groot. Er werd goed op ons gepast, zal ik maar zeggen. Dat gaf naast een veilig gevoel en soms irritatie ook grappige situaties. Als ik na de Braskoer in de bus naar huis zat, stopte de buschauffeur pal voor mijn huis en riep keihard door de omroepinstallatie „VUURBOOM!” En dan moest ik eruit, stond ik wel mooi recht voor mijn huis”, aldus een lachende Floor.
Floor woont met haar man Anne in haar ouderlijk huis. Hun kinderen Mees (14), Mare (4) en Siem (2) hebben een prachtige plek in Baaiduinen. Een grote tuin en natuurlijk altijd dicht bij strand, bos, duinen, Waddenzee. En waar Floor en haar gezin ook erg blij mee zijn, is dat Floors moeder en haar partner op hetzelfde terrein in een nieuwgebouwde vrijstaande woning wonen. Dat oma zo dicht bij de kleinkinderen woont, geeft altijd gezelligheid en wederzijds plezier.
Levenservaringen omzetten in schrijwerk
Floor kende in haar leven meerdere ups en downs. Zo verloren zij en haar broer hun vader tien jaar geleden aan alvleesklierkanker. Hij werd maar 61 jaar en zijn ziekteproces vond Floor intens. „Ik heb in dat rouwproces echt letterlijk veel fysieke pijn ervaren. Ik vond het ontzettend heftig. En nu soms nog steeds. Vooral dat ik hoogtepunten niet meer met hem kan delen, zoals onze trouwdag, de geboorte van de kinderen, dat ik zzp’er ben en werk doe waar ik van houd, en het feit dat ik nu in ons ouderlijk huis woon. Onwerkelijk dat je zoiets nooit meer kunt delen. Ik probeer in mijn werk, vooral bij het interviewen en schrijven, altijd mijn persoonlijke ervaringen mee te nemen. Het levert me op dat ik me goed kan inleven en dat mensen zich vertrouwd bij mij voelen. Dat maakt de gesprekken makkelijker, opener en dat zorgt er weer voor dat je ook in het schrijven de emotie kwijt kunt en meer kunt laten zien dan alleen een oppervlakkig verhaal. Ik vind het mooi om andermans verhaal op te schrijven, nieuwe mensen te leren kennen, op unieke plekken te komen. Als ik iemand heb geïnterviewd en ik geef het verhaal terug en dat de ander zich erin herkent, dat vind ik tof, dan heb ik het goed gedaan. En ik geloof vooral dat mijn talent is dat ik er plezier in heb.”
Hechte gemeenschap inzetten bij verlies
Wat in Floor haar leven ook grote impact heeft gehad, zijn meerdere miskramen. Ook de vroeggeboortes van de twee jongste kinderen hebben impact gehad. Vooral ook omdat dat deels in coronatijd was, wat allemaal beperkingen met zich meebracht. Over de miskramen is Floor helder: „Dat waren behoorlijk heftige ervaringen. Niet alleen het verlies van de zwangerschap en van je wens, maar ook de stilte die eromheen hangt. Je moet het eigenlijk helemaal alleen doen. Dat is niet alleen aan de vaste wal zo, maar hier op het eiland eigenlijk net zo. Misschien is het hier op de een of andere manier nog wel erger, het is moeilijk uit te leggen. Je weet natuurlijk dat er meer mensen/vrouwen/stellen zijn die dit meemaken en toch ken je die vaak niet op dat moment. Ik wilde er zelf eigenlijk best graag open over zijn, maar door de aanwezige sociale controle merkte ik dat ik dat lastig vond. Dan krijg je namelijk ook vragen waar je niet altijd op zit te wachten. Pas toen ik er toch opener over werd, merkte ik dat sommige vrouwen om mij heen die ervaringen ook hadden. Nu die tijd achter mij ligt, denk ik daar vaak over na en heb ik mij voorgenomen iets te gaan doen met mijn ervaringen. Daarmee hoop ik andere vrouwen en hun partner die dit overkomt op het eiland te kunnen helpen. Ik ben hierover in een beginnende fase bezig met het ontwikkelen van een mooie vorm. Ik hoop dat mensen zich hierdoor realiseren dat ze niet alleen zijn. Zo heb ik me wel regelmatig gevoeld en dat vond ik heel lastig, misschien was dat namelijk helemaal niet nodig. Ons mooie eiland kenmerkt zich door de hechtheid onder de bewoners. Hoe waardevol zou het kunnen zijn als we dat inzetten, ook bij een onderwerp als dit.”
Ontdek de rest van de artikelen
